We hebben weer iets nieuws op de GeenStijl. Onze eigenste Arthur van Amerongen, bekend van het internet, doet speciaal voor ons en voor u verslag van zijn verschrikkelijke jaar 2023. Een rubriek vol geouwehoer waar de zegen op rust. Hier is: deel 1!

Waarom ben ik vooral bang voor de dood als ik een kater heb? Ik heb nu al 4 weken slijm in de keel, een gemene rochel en pijn bij het slikken. Natuurlijk ben ik die symptomen gaan googelen en ja hoor: kanker... 

Ik kan kiezen tussen keel-, slokdarm-en longkanker en ik heb hoogstens nog een maand te leven. Ik rook natuurlijk al bijna vijftig jaar als een ketter, maar verder eet ik best gezond en ga ik iedere avond om een uur of negen naar bed. Nou ja: bijna iedere avond. Letterlijk met de kippen op stok want veel andere opties zijn er niet in de Algarve, het poepgat van Europa.

Ik moet er toch niet aan denken dat ik weer in een grote stad woon, een stad zoals Rio de Janeiro of Tel Aviv, met een bruisend nachtleven en vol geilheid.

Ik heb inmiddels al zoveel getuigenisgeschriften voorbij zien komen van mensen die terminaal zijn, dat ik geen zin heb om ook nog eens mijn eigen stinkende keutel op de dampende mesthoop van kankerlectuur en kankerliteratuur te kakken. En mijn kankerfobie is bovendien al eens vastgelegd in een radiodocumentaire voor de NPO: Lachen met Kanker. Qua hilariteit kan ik daar niet over heen met een boekie.

Goed, eerst maar eens een fluimucil-kuurtje, en als de kater is weggezakt kijk ik wel verder. Omdat dit toch mijn laatste jaar is, ga ik mijn lijdensweg naar de verlossende dood, mijn trouwe metgezel, maar eens minutieus vastleggen voor het nageslacht. Ik kan zo’n Privé-domeinesque dagboek natuurlijk niet alleen maar vullen met persoonlijke narigheid dus zal ik het nieuws blijven volgen omdat gratuite opmerkingen, kwinkslagen en voorspelbare rants daarover toch lekker vullen.

Toch verbaast het mij dat ik met de dood voor ogen in staat ben gewoon de actualiteit te volgen. Mijn moeder kreeg in het sterfhuis een volmaakte rust over zich, de wereld en de waan van de dag gleden eindelijk van haar af. Maar goed, ze geloofde dan ook heilig in de hemel. Ik kijk nog even naar mijn Twitter-tijdlijn van gisteren en vanmorgen vroeg. Ik moet flink in de lorum zijn geweest en zo schmaltz en sentimenteel als de neten, want ik plempte de tijdlijn vol met onder andere de oudejaarsavondvoorstelling van Wim Kan uit 1958 (Waardig over de drempel), Ome Thijs van Wim Sonneveld, Godfried Bomans over vrouwen die hun man in de rede vallen bij een sterk verhaal, Simon Carmiggelt over humor en de krankzinnige Grote Gerard Reve Show uit 1974, bij de VPRO. Met Gerard Cox in een Nederlandstalige versie van The Whiter Shade of Pale, begeleid door Gerard Reve op het kerkorgel.

Als meneer Musk de stekker eruit trekt, pleeg ik zelfmoord (live op Twitter). Zonder Twitter is mijn leven voltooid, voleindigd en vooral zinloos. Verder lag ik onledig op de bank met drie bibberende en angstig piepende hondjes (vuurwerk). Moeder de vrouw lag al te snurken. Thuisblijven met oud en nieuw is de beste optie want de nacht is voor het ongedierte, zei mama altijd.